Interview Het Momentum van kunstenaar Charlotte Schleiffert

Aflevering #2

Titel: Het Momentum van Charlotte Schleiffert

Sprekers: Charlotte Schleiffert (kunstenaar), Renan Beunen (directeur/eigenaar van Galerie AKINCI)

Charlotte Schleiffert:

Ik ben Charlotte Schleiffert. Ik ben een kunstenaar. Ik woon en werk in Rotterdam. En ik maak schilderijen en tekeningen voornamelijk. Mijn werk gaat over het algemeen over de mens, macht, of onmacht, onderdrukking, oorlog, liefde. Het is best wel breed eigenlijk.

Het hangt er een beetje vanaf hoe mijn eigen leven er uitziet op dat moment en wat er in de wereld gebeurt.

Nu ben ik heel erg met de natuur bezig, eigenlijk al wel een aantal jaren. Maar bijvoorbeeld toen de oorlog in Oekraïne uitbrak, dat ik dacht hier moet ik iets mee doen. Dus, ja iets moet eigenlijk heel hoog zitten en dan ga ik er kunst over maken.

Ik ben natuurlijk ondernemer, maar ik zie mezelf gewoon veel meer als een kunstenaar. Ik bedoel, je gaat naar de kunstacademie want je wilt kunstenaar worden. En toen was ik al een hele tijd kunstenaar en toen was het ineens van: oh ja, kunstenaars jullie zijn ondernemers. Maar ja, ik werk natuurlijk met een galerie en ja zij verzorgen dat stukje eigenlijk meer.

Renan Beunen, mede-eigenaar Galerie AKINCI:

Ik ben Renan Beunen en we zijn hier bij Galerie AKINCI. We vertegenwoordigen hedendaagse kunst. Wij vertegenwoordigen Charlotte Schleiffert, omdat we heel erg gecharmeerd zijn van haar grote, krachtige vrouwen, hybride, soms zijn het monsters. Verschillende culturen brengt ze bij elkaar door al het reizen wat ze doet. En de grootte van haar werken maakt het extra imposant.

Talent is natuurlijk wel een vereiste. Maar het is meer een gevoel wat je hebt bij een kunstenaar. Er prikkelt iets. En dat kan een hele jonge kunstenaar zijn, net van de academie, alsnog op de academie. En dan doet dat iets met je. En als er ook een klik is met de kunstenaar dan gaan we vaak een gesprek aan.

Wij zijn eigenlijk een soort van agenten. We zorgen dat het op bijzondere plekken komt, zoals privécollecties, in musea. Maar we zijn ook altijd een klankbord voor de kunstenaar. Ik raad misschien aan voor jonge kunstenaars om langs te gaan bij galeries. Het is wel zo dat wij over het algemeen de keuze maken. Dat wij op de kunstenaar afstappen. Maar.. ja kom langs.

Charlotte Schleiffert:

Wat ik het meest heb geleerd in mijn kunstenaarschap is denk ik wel om door te zetten. Sowieso als je geen doorzetter bent dan is het wel een heel zwaar beroep denk ik. Ja, je moet jezelf aan de gang houden, je moet zelf beslissen, nou wat wil ik maken? En dat is eigenlijk je voornaamste bezigheid en dat dan zo goed mogelijk doen. Maar vooral dat, ja, alleen in je atelier werken is best wel pittig eigenlijk. Kunst verandert natuurlijk ook door de jaren heen. Je wordt ouder en als je jong bent, ben je misschien heel expressief en dan ben je al blij dat iets een beetje lukt. Je bent wat wilder en misschien ben ik nu wat bedeesder, kan ik er beter over nadenken. Je krijgt meer ervaring. Maar ja, het wil niet zeggen dat het werk daar misschien beter door wordt. Misschien was dat hele expressieve wel... ja... Het is gewoon toch een weerspiegeling van mij.

Ik denk dat het allerbelangrijkste moment wel was toen ik de Prix de Rome heb gewonnen. Dat was in 1999. Deze werken heb ik gemaakt voor die Prix de Rome. Dus eerst word je op je werk beoordeeld, worden vier mensen uitgekozen en die gaan dan echt drie maanden werken. Ja echt als een wedstrijd. Dan komt er een jury en die zegt: okay, jij hebt de 1e prijs, 2e, 3e, 4e. En ik had het geluk dat ik de 1e prijs had.

Ja, daar werd wel heel veel aandacht aan besteed. Ik kwam in het journaal en met de Minister van Cultuur, ja heeft de prijs uitgereikt. Ja dat was wel een groot moment en er werd ook een grote tentoonstelling van gemaakt. Ik denk dat dat wel een heel belangrijk moment is geweest.

Ik blijf me ontwikkelen doordat ik ook wel als ‘Artist in Resident’ werk. Dus dan ga je als kunstenaar naar het buitenland. En dan kom je natuurlijk in een hele andere omgeving. Dat heeft ook weer invloed op je kunst. Ja, want het moet ook wel een beetje spannend blijven zeg maar, je leven om ook goede dingen te maken. Wat ik op straat zie dat komt in mijn werk.

Bijvoorbeeld toen ik in China was, was ik best wel geïnspireerd door de tempels. Als je in een tempel bent eigenlijk alle rotzooitjes die daar al liggen. Er liggen kartonnen dozen. E0n nou ja natuurlijk het fruit en de boeddha's. In de stad waren ze natuurlijk heel erg aan het bouwen en overal in de bouw had je van dat rood-wit-blauwe plastic, waar je hier die grote tassen van hebt. De gebouwen die neergezet worden heb je allemaal, ja, stellages van bamboe. Ja dat zijn natuurlijk allemaal dingen wat je hier allemaal niet ziet en sommige dingen neem je dan mee. Bijvoorbeeld met dat blauw[1]wit-rode plastic, heb ik ook in een schilderij verwerkt. Dus zo zijn er vaak kleine dingen dat je denkt, oh ja, dat is wel leuk om daar iets mee te doen.

Ja mijn laatste project is Tolerance Test. Johan Idema die heeft mij daarvoor gevraagd. Want hij is een ondernemer en die houdt heel erg van kunst en theater. Maar die vindt dat kunst eigenlijk te saai gepresenteerd wordt, in een museum in een white cube. En hij wil dat anders zien. We hebben een aantal tekeningen uitgekozen, een stuk of 15, die zijn dan in een cirkel geplaatst. Daar heeft Rick Steggerda een verhaal bij geschreven, dus hij heeft mij geïnterviewd.

En dan in de Tolerance Test, in de tentoonstelling, dan vertelt Romana Vrede het verhaal. En de tekeningen die hebben eigenlijk ook weer een eigen stem. Eens in de zoveel tijd is er ook echt een voorstelling met een actrice. Ik vind zo'n samenwerking heel leuk, maar ik zie het wel echt als een project. Ik maak natuurlijk kunst. Ik houd ook gewoon van de stilte. Voor mij hoeft die tekening niet altijd te praten of een stem te hebben. Want ik vind het wel heel belangrijk dat je je eigen interpretatie in kan leggen, zeg maar. Niet dat ik dat voorschrijf. Ik bedoel als je naar zo'n werk kijkt, ja dat is voor mij al een reis op zich. Kijk in je kunst, wil ik het altijd zo goed mogelijk en probeer je steeds weer een meesterwerk te maken. Maar ik heb daar helemaal niet iedere dag zin in, want je moet je ook weer op kunnen laden.

Dus soms ga ik hele onbenullige dingen doen, zoals bijvoorbeeld dozen beschilderen. Want dan heb ik echt niet het idee van dat het goed moet worden. Hè, dan kan ik me lekker laten gaan. Lekker met die verschillende kleuren verf, de ene kant geel, ander kant roze. Ik schilder er stippen op. Dus dat is gewoon: spelen. Ja, dat komt je, zeg maar, mijn kunst, ook weer ten goede. Het moet wel allemaal een beetje speels en soepel blijven.

Nou mijn tip aan jonge makers is van: ja, zoek gelijkgestemden op. Blijf niet alleen in je atelier zitten, maar als je een probleem hebt of ergens tegen aan loopt bespreek het ja, met, ook met kunstenaars die net zoals jij iedere dag aan het werk zijn en je moet wel contact blijven houden met mensen die je leuk vindt. Waar ik van droom is dat ik natuurlijk al mijn werk ga verkopen, dat ik internationaal bekend ben. En dat ik in musea in het buitenland hang.

En... nou dat is mijn grote droom!