Ervaringsverhaal Een bloeiend project dankzij de cultuurlening

Kwetsbare bloemen die zich langzaam openen; gebiologeerd volgt fotograaf Yasmin-Claire Tan (47) het proces. Dertien jaar lang komen verschillende soorten tot bloei voor haar lens. Om de serie te presenteren, komt ze ook zelf uit de knop. Een lening van Cultuur+Ondernemen helpt haar bij de geboorte van haar expositie.

“Na de kunstacademie ben ik gaan werken als fotograaf. Vooral foodfotografie en reisfotografie, maar ook portretten voor tijdschriften. Veertien jaar geleden raakte ik gefascineerd door de details van bloemen. Ik had voor mezelf een paar rozen gekocht en ze thuis in losse flessen op tafel gezet. Langzaam begon elke roos zich te ontvouwen, een betoverend proces. Ik ben de roos gaan fotograferen, steeds dichterbij. Elk stadium vond ik interessant; het voorzichtig openen van de blaadjes, de volle bloei en de kwetsbaarheid van de weker wordende blaadjes. Steeds zag ik nieuwe vormen. Het voelde intiem om die cyclus vast te leggen. Ik raakte erdoor gegrepen en ben het dertien jaar lang blijven doen; verschillende soorten bloemen van dichtbij vastleggen. In eerste instantie gewoon voor mezelf, later groeide het idee om hier iets moois mee te doen. Een serie, kunst, een expositie? Ik zag mezelf nooit eerder als kunstenaar maar inmiddels wel. Dat er van de beelden zoveel schoonheid en symboliek uitging, was verrassend. Het voelde magisch dat dit eruit kwam. Voorzichtig begon ik te dromen van een expositie. Ik zag serieuze mogelijkheden voor dit project maar tegelijkertijd vond ik dat spannend. Heel typisch; ik ben eerder bang voor de potentie dan voor het falen. Tot bloei komen vind ik best lastig, dan ben je zo kwetsbaar. Zolang je nog in de knop zit, is het lekker veilig.

De parallel tussen mijzelf en de gefotografeerde bloemen werd steeds duidelijk. Dat heeft het project alleen maar persoonlijker gemaakt. De bloemen zijn allemaal uniek, stuk voor stuk hebben ze hun eigen schoonheid. Binnen de serie zijn ze dus allemaal verschillend. Als alle bloemen er hetzelfde uit hadden gezien, dezelfde schoonheid hadden gehad, was er niets aan geweest. Ik vind: hoe unieker, hoe interessanter. Om me heen zie ik vrouwen met perfect getatoeëerde wenkbrauwen, opgevulde lippen of een andere ingreep. Ik snap het, zelf worstel ik ook wel eens met mijn vormen of uiterlijkheden. Je kunt er alles aan laten doen en ik vind het best mooi maar eigenlijk ben ik er tegen. In de sauna wordt het ook duidelijk; iedere vrouw is anders en mooi op haar eigen manier. Het zou toch saai zijn als iedereen er hetzelfde uitziet? Dat heiligdom van vrouwen is net als mijn bloemen; sommigen zijn jong, andere ouder en allemaal hebben ze hun eigen vormen en kleuren. De meeste mensen zien er een vulva in, maar iedereen mag zijn eigen waarneming hebben. Elk exemplaar is uniek, ik kan ook niet zeggen welke ik het mooist vind.

Mijn wens om te exposeren werd sterker. Ik wist heel goed wat ik wilde en hoe het eruit zou moeten zien. ‘Sacrée Fleur’ ging het heten en ik wilde het tentoonstellen op een heilige plaats, een kapel of kerk. De prints moesten flink groot zijn, daarop komen de foto’s het best tot hun recht. Verder wilde ik prints van hoge kwaliteit en lijsten met museumglas zodat er geen hinderlijke spiegelingen zouden ontstaan. Flink wat eisen maar zo zag ik het voor me. Het betekende wel een flinke investering en dat geld had ik niet op de plank liggen. Sommige mensen opperde alternatieven; kon ik het niet kleiner aanpakken, op eenvoudig papier of in andere lijsten? Maar inmiddels had ik zo’n sterk vertrouwen in mijn concept; ik wilde geen concessies doen.

Om mijn droom-expositie te realiseren, onderzocht ik financiering via crowdfunding. Vaak moet je vooraf al werk laten zien en dat vond ik geen optie. Ik wilde juist dat deze serie pas in de kerk geboren zou worden. De wereld van fondsen vond ik vrij ingewikkeld; het barst van de regeltjes en voorwaarden en bovendien mag je vaak nog niet zijn begonnen aan je project. Tijdens de zoektocht naar financiering wees iemand mij op Cultuur+Ondernemen en dat was ook letterlijk een schot in de roos. Ik ben heel blij dat ik ze heb leren kennen. Mijn contactpersoon was direct enthousiast over het project. Het scheelt veel als je schakelt met mensen die de sector kennen. De lening was vlot rond en dat betekende dat mijn expositie er echt zou komen.

De wereld van fondsen vond ik vrij ingewikkeld; het barst van de regeltjes en voorwaarden en bovendien mag je vaak nog niet zijn begonnen aan je project. Tijdens de zoektocht naar financiering wees iemand mij op Cultuur+Ondernemen en dat was ook letterlijk een schot in de roos.

De locatie werd de kapel van Hotel Arena, een fantastische plek. De spanning begon toe te nemen want straks zou iedereen mijn werk zien. Fotografie is mijn werk maar kunst, dat ben ik zelf. Na bijna 14 jaar zou de serie eindelijk geboren worden. De grote prints in die mooie lijsten; ik had ervan gedroomd, maar of het er in het echt ook zo uit zou gaan zien? Dat deed het. Het zag er zo indrukwekkend uit, alles klopte. Tijdens de opening liep ik echt op wolkjes.

‘Sacrée Fleur’ voelt voor mij magisch en zelfs een beetje goddelijk. Ik zie het als een geboorte van mijzelf; ik heb het project aangedurfd en ben tot bloei gekomen. Daar ben ik trots op. De cultuurlening heeft dat mogelijk gemaakt. Ik hoopte dat mensen de serie mooi zouden vinden en gelukkig is dat zo. Doordat ik regelmatig werk verkoop, is de lening inmiddels afbetaald. Het bereik van mijn serie mag nog wel groter groeien. Ik wil er graag mee naar het buitenland, het liefst naar Japan. Met mijn bloemen hoop ik vrouwen te bevestigen, te inspireren en ze te laten zien hoe bijzonder en uniek ze zijn. Nu ik zelf uit m’n schulp ben gekomen, wil ik ook graag dat ‘Sacrée Fleur’ gezien wordt.”